Suzanne

Hoe kwam je erachter dat je melanoom had?

Twaalf jaar geleden ben ik op eigen initiatief naar de huisarts gegaan met de vraag of ze eens wilde kijken naar een moedervlek op mijn bovenbeen die een beetje raar deed, er zat soms ineens een soort korstje op en ik wist niet of ik dat nou zelf veroorzaakte met het ontharen van mijn benen. De huisarts zag er niks ernstigs in, zei dat ze ‘m wel wilde opmeten voor me en dan moest ik over een paar maanden nog maar eens terugkomen en zouden we e.e.a. met elkaar kunnen vergelijken. Ik voelde me een zeurpiet en een beetje afgewimpeld en ging naar huis.

Toch zat het me niet helemaal lekker en ben ik gelukkig zo verstandig geweest om twee weken later de doktersassistent te bellen met het verzoek om een verwijsbrief voor een dermatoloog en die kreeg ik. Zes weken later had ik op een ochtend een afspraak bij een dermatoloog. Zij bekeek de moedervlek nauwkeurig en haalde vervolgens een collega erbij en al gauw waren ze het eens, dit was een melanoom, huidkanker dus.

Met spoed ben ik nog diezelfde dag geopereerd onder plaatselijke verdoving, ik zo was geschrokken en vooral verlamd door het nieuws dat ik op mijn fiets naar de operatie ben gegaan en met een been vol hechtingen ook weer naar huis ben gefietst!

Welke behandeling heb je gekregen?

Mijn melanoom is poliklinisch verwijderd op de dag van de diagnose en een aantal weken later is een nog groter en vooral dieper stuk weggesneden. Ik heb een litteken van ongeveer 12 centimeter eraan overgehouden. Omdat ik mijn gevoel heb gevolgd en zelf naar een dermatoloog ben gestapt was ik er op tijd bij en hoefde ik geen verdere behandelingen te ondergaan en wonderlijk genoeg waren mijn eigen gezonde cellen de tumorcellen ook aan het opruimen vertelde de dermatoloog. Mijn hele lijf is door een speciale fotograaf vastgelegd, zodat de arts een uitgangspunt heeft voor de toekomst om eventuele veranderingen te kunnen vergelijken. Dat fotograferen vond ik een van de vervelendste momenten: in je eentje in je blootje in een kille steriele ruimte staan en minitieus vastgelegd worden door een fotograaf. Misschien komt dat onbehagen doordat ik zelf fotograaf ben.

Het eerste jaar ging ik elk kwartaal op controle bij de dermatoloog, het jaar erna elk half jaar en nu ga ik nog steeds jaarlijks, gewoon voor de zekerheid en geruststelling.

Hoe gaat het nu met je?

Het gaat gelukkig erg goed, ik ben helemaal gezond ondanks het feit dat ik eind 2019 ook nog de diagnose borstkanker kreeg. Ook deze vorm van kanker ontdekte ik zelf en ook dit keer was ik er op tijd bij en bleek het goed behandelbaar. Mijn grootste angst was dat de huidkanker zich tóch had uitgezaaid maar dit was gelukkig niet zo. Ik heb dus al twee keer kanker mogen overleven, ik voel me een enorme geluksvogel, veel anderen hebben niet deze mazzel.

De dreiging van de dood zo dichtbij ervaren is een levensveranderende gebeurtenis, ik hoef er maar aan terug te denken en ik ben intens gelukkig en dankbaar dat ik nog mag rondwandelen op deze mooie planeet!

Waarom wil je jouw ervaring delen?

Veel mensen denken dat als je een persoon van kleur bent zoals ik, ik ben een Surinaams-Nederlandse mix, je geen risico loopt op huidkanker maar niets is minder waar. Ook als je een zwarte of bruine huid hebt moet je oppassen met de zon en alert blijven op gekke plekjes en verkleuringen. Daarnaast blijkt maar weer uit mijn verhaal dat het zo belangrijk is om je eigen lijf goed te kennen, veranderingen op tijd op te merken en je eigen gevoel te durven volgen, ook al word je afgewimpeld door je huisarts.

Hoe ben je in aanraking met Stichting Melanoom gekomen?

Via een kennis wist ik van het bestaan van de stichting en volg ik hun berichten op Instagram. Juist hun aanwezigheid op social media is denk ik erg belangrijk om nog meer bewustzijn te creëren bij mensen uit alle lagen van de bevolking.

2021