Patricia

Hoe kwam je erachter dat je melanoom had?

Patricia: Het was juli 2017. Mijn kapster, die mij elke zes weken knipt, zag een vreemde plek van meer dan een centimeter doorsnede, op mijn achterhoofd. Wij dachten eerst dat het een blauwe plek was maar als zij erop drukte voelde ik niets. Mijn partner maakte er een foto van en liet me die zien. Ik zag gelijk dat het een moedervlek was. Omdat de plek er zes weken eerder nog niet was ben ik twee dagen later naar de huisarts gegaan. Zij vond het een vreemde plek en maakte een spoedafspraak bij de dermatoloog voor de volgende dag. Zij maakte zich zorgen. Aangezien mijn glas altijd halfvol is ben ik ‘gewoon’ aan het werk gegaan en heb verder nergens over nagedacht. De volgende dag heeft de dermatoloog samen met een collega op allerlei manieren naar de plek gekeken. Men kon er niet helemaal uitkomen wat het was. Ze nam een biopt en een week later mocht ik terugkomen voor de uitslag. De dermatoloog vertelde dat ze atypische cellen gevonden hadden en dat ze nog niet konden zeggen of deze kwaad- of goedaardig waren. Ik maakte me nog steeds geen zorgen. ​

De hele plek moest binnen een week worden weggehaald. Wij zouden echter met ons gezin met vakantie gaan naar Italië en Oostenrijk. Ik wilde ‘natuurlijk’ niet met een open hoofdwond op reis. Zij benadrukte dat het snel moest worden verwijderd. Ik zou wel met vakantie kunnen maar moest dan wat op mijn hoofd dragen.

De zaterdag na dit gesprek ben ik samen met mijn partner een leuke rieten hoed uit gaan zoeken en een aantal Buffs (red.: buisvormig kledingstuk dat o.a. als sjaal, muts, hoofddoek, bandana gebruikt kan worden), voor in de bergen. Een petje had ik al omdat ik na het biopt ook al niet in de zon mocht met mijn hoofd.

Die vrijdag moest ik komen en werd de hele plek poliklinisch verwijderd. Er werd een behoorlijk stuk hoofdhuid kaalgeschoren (dat vond ik echt vreselijk) en de plek werd verwijderd. Met een gat waar letterlijk een dobbelsteen in paste en een pakket antibioticapleisters, adviezen en richtlijnen over wondverzorging ging ik weer naar huis. ​

Mijn vakantie begon door deze ingreep wat eerder want met dat gat in mijn hoofd kon ik niet werken. In de eerste dagen van onze vakantie zou de dermatoloog bellen met de uitslag.

Zij belde op de donderdag daarna, wij waren al onderweg naar Italië en reden in een stukje niemandsland tussen Zwitserland en Italië toen ik gebeld werd door een onbekend nummer. Mijn hart stond even stil toen ik hoorde wie ik aan de lijn had. ​

De dermatoloog vertelde direct dat zij goed en slecht nieuws had. Het goede nieuws was dat we er heel snel bij waren en dat de schade dus waarschijnlijk beperkt zou zijn. Het slechte nieuws was dat het wel degelijk kwaadaardig was. Ik had dus opeens kanker. We zijn 's avonds heerlijk uit eten gegaan en hebben een flinke borrel genomen. Gelukkig wist niemand van de familie dat we de uitslag al hadden, die zouden we eigenlijk een dag later horen. Ik was daar heel blij mee, zo konden we er eerst zelf aan wennen en over nadenken. Ik had mijzelf toegestaan op de site van Stichting Melanoom en op de site van KWF te kijken. Ervaringsverhalen wilde ik niet lezen, maar wel informatie over wat een melanoom inhoudt.

Toen pas besefte ik hoe kwaadaardig en hoe gevaarlijk dit kan zijn. Daar ben ik best van geschrokken.

Hoe ging het verder, na dit eerste slechte nieuws?

Patricia: Eenmaal op de plaats van bestemming kwamen goede vrienden bij ons. Daar hebben we heel goed mee kunnen praten en toch ook kunnen genieten van een heerlijke vakantie. Mijn vriendin die operatie-assistente is heeft de wond verzorgd en heeft zelfs een keer mijn haar gewassen. Wat kun je daarvan opknappen zeg!

De hoed viel in Italië helemaal niet op en in de bergen in Oostenrijk was het heerlijk wandelen met de Buffs.

Direct na de vakantie ging ik weer aan het werk en had ik afspraken bij de plastisch chirurg die nog een ruime plek om de plek heen weg moest halen en de ravage op mijn hoofd weer een beetje moest fatsoeneren.

Omdat volgens protocol binnen zes weken na de eerste operatie een tweede operatie moest plaatsvinden, werd ik binnen drie weken nog een keer geopereerd.

Er werd een nog grotere plek weggehaald, met een soort weerhaken eraan, waardoor flappen huid ontstonden, die over de plek heen gelegd kunnen worden. Daarna werden er dertig krammen in mijn hoofd gezet die de boel op zijn plek moesten houden.

Met een flinke dosis morfine was het uiteindelijk uit te houden. Na twee weken mochten de krammen en andere hechtingen eruit. Het is natuurlijk geen mooi rond bolletje meer, maar er groeit weer haar overheen. Dat heeft heel lang geduurd, waardoor ik nog een lange tijd de Buffs en mijn hoed heb gedragen. Een kort koppie is geen optie meer, want dan valt mijn kruin open en zie je dus de littekens, hobbels en bobbels op mijn hoofd.

Na een jaar moest ik voor controle komen en was gelukkig alles goed.

Hoe gaat het nu met je?

Patricia: Het gaat heel goed, ik ben nog voorzichtiger met de zon dan ik al was.

Ik voelde mij verraden door mijn lichaam want ik zou zoiets nooit krijgen en ik was helemaal niet ziek geweest, dus hoe kon dit... maar ja zo gaat dat dus.

Mijn kapster heeft een mega bos bloemen gekregen en ik ben haar eeuwig dankbaar.

Mijn vertrouwen in mijn eigen lichaam komt langzaam maar zeker weer terug, maar bij elk raar plekje op mijn lijf schiet het toch even door mijn hoofd. Ben ik bang dat het terug komt? Ja en nee, ik denk er inmiddels niet meer elke dag aan. Ik leef mijn leven en weet dat het zo maar mis kan gaan.

2019