Pim

Pim Janssen (42) uit Vlissingen krijgt in 2012 de diagnose oogkanker. Driekwart jaar later blikt hij terug op de heftigste periode uit zijn leven.

“Het is 1 juni 2012. Plotseling zie ik heel slecht met mijn linkeroog. Via de huisarts kom ik bij de oogarts in het ziekenhuis van Vlissingen. Al vrij snel zegt die: ‘Dit is echt niet goed, uw netvlies laat los. Ik stuur u nu onmiddellijk door naar het Oogziekenhuis Rotterdam.’ Twee uur later arriveer ik daar, begeleid door mijn buurman die me met spoed naar Rotterdam heeft gebracht. Vijf uur lang onderga ik allerlei onderzoeken, maar aan mijn netvlies wordt niets gedaan. Ik begin te vermoeden dat er iets goed fout zit, want toevallig weet ik dat een loszittend netvlies snel moet worden behandeld…

Diagnose

Dan word ik onderzocht door een Belgische oogarts, dr. Missotten. Hij vertelt mij dat er een grote, niet-operabele tumor in mijn oog zit. Dr. Paridaens, die later mijn vaste oogarts zou worden, bevestigt deze diagnose. Ik heb nog heel even hoop dat mijn oog gespaard kan blijven, maar dr. Paridaens is heel duidelijk: ‘De tumor is helaas veel te groot, het hele oog zal verwijderd moeten worden. Eerst gaan we kijken of er geen uitzaaiingen zijn en dan wordt u volgende week geopereerd. Die tumor moet echt zo snel mogelijk uw lichaam uit.’

Lamgeslagen

Als ik ‘s avonds thuiskom en het slechte nieuws aan mijn vrouw Ingrid vertel, is ze volledig lamgeslagen. Mijn hele omgeving eigenlijk, iedereen reageert hetzelfde: “Oogkanker? Bestaat dat dan? En dat op jouw leeftijd???” Niemand kan het geloven. “Ze kunnen zoveel tegenwoordig, er moet toch een manier zijn om je oog te sparen?” Nee dus. Ik geloof het al net zo min als zij. Het wil maar niet tot me doordringen dat het foute boel is…

Opluchting

Het is 4 juni 2012. Er wordt een echoscopie van mijn lever gemaakt om te kijken of er geen uitzaaiingen zijn. Oogkanker die uitzaait gaat namelijk vooral richting de lever. Mijn bloed wordt uitgebreid onderzocht, er worden longfoto’s gemaakt en een hartfilmpje. Ook wordt mijn zieke oog aan de binnenkant nader onderzocht. Wat een opluchting, er worden geen uitzaaiingen gevonden en mijn hart en longen zijn ook prima in orde. Positief gestemd verschijn ik samen met Ingrid bij dr. Paridaens voor een gesprek. Hij legt uit wat me te wachten staat bij de operatie, die gepland staat voor 12 juni. Ik hoor het aan met een soort gelatenheid, het dringt nog steeds niet écht tot me door dat ik oogkanker heb en dat mijn hele oog eruit moet. Ik laat het allemaal maar over me heen komen. Ik ben heel kalm en berustend, van paniek is geen sprake.

Weg ermee!

Een paar dagen voor de operatie besef ik ineens iets belangrijks: dit oog is niet meer van mij, het zit immers vol met kanker! Weg ermee, zo snel mogelijk!!

Nood-kunstoog

12 juni breekt aan. ‘s Morgens vroeg word ik opgenomen voor de operatie, die onder volledige narcose wordt verricht. Als ik na anderhalf uur wakker word, voel ik me ontzettend opgelucht en blij dat die tumor uit mijn lijf is. Er is een nood-kunstoog geplaatst, dat drie maanden moet blijven zitten. Daarna zal een in kunstogen gespecialiseerde firma een definitieve prothese voor me maken.

Goed werk

De dag na de operatie mag ik alweer naar huis. Er zit een drukverband op mijn linkeroogkas. Als het er in de loop van die dag af mag, zie ik voor het eerst mijn nieuwe oog. Een raar gezicht, zo’n kunstoog. Het loenst en mijn oogleden zijn nog gezwollen. Toch vind ik het al met al een heel acceptabel resultaat. Dr. Paridaens heeft goed werk geleverd!

Gelukkigste man ter wereld

De eerste dagen heb ik alleen een beetje pijn bij oogbewegingen, maar verder voel ik me goed. Zeer goed zelfs! Het wachten is nu op de uitslagen van de patholoog. Hij ontleedt de tumor en daar hangt mijn verdere behandelplan van af. Op 13 juli krijg ik goed nieuws van dr. Paridaens. Hij vertelt me dat het onderzoek van de patholoog heeft uitgewezen dat mijn tumor een zogenoemd ‘laag-risico-melanoom’ was. Dat betekent dat ik slechts een laag risico heb om in de toekomst geconfronteerd te worden met uitzaaiingen in mijn lever. Ik had me daar uiteraard veel zorgen over gemaakt. Met een ‘hoog-risico-melanoom’ had mijn toekomst er immers veel onzekerder uitgezien. Er valt een enorme last van mijn schouders en ik voel me de gelukkigste man ter wereld. En dat mag iedereen weten ook!

Vinger aan de pols

Ondanks het goede nieuws blijf ik natuurlijk onder controle. Om vinger aan de pols te houden zal er elke zes maanden een leverscan worden gemaakt en een uitgebreid bloedonderzoek worden uitgevoerd. Want ondanks dat de tumor uit mijn lijf is, blijft de kans op uitzaaiingen aanwezig. Maar die kans is gelukkig erg klein, het heet niet voor niets een ‘laag-risico-melanoom’. Ingrid en ik besluiten om ons leven hier niet door te laten bepalen. Integendeel, we gaan juist nóg meer van het leven genieten!

Een fantastisch nieuw oog

Op 11 september, na een heerlijke vakantie in Spanje, reizen we naar Groningen. Daar krijg ik mijn nieuwe oogprothese aangemeten door de Fa. Muller, een kunstogenspecialist. Na een autorit van drieënhalf uur zijn we er, ik ben direct aan de beurt. Mijn oude prothese wordt uitgenomen en de nieuwe gemaakt. Na iets meer dan een uur is mijn nieuwe oog klaar en het resultaat is werkelijk verbluffend. Meer dan fantastisch! Zelfs ik zie bijna geen verschil tussen het glazen linkeroog en mijn gezonde rechteroog. Dik tevreden rijden we terug naar Vlissingen.

Vertrouwen

Drie maanden later zijn de uitslagen van de halfjaarlijkse leverecho en het uitgebreide bloedonderzoek goed. De lever is schoon en ook mijn bloed is in orde, aldus de internist. Over zes maanden moet ik weer terugkomen. Bij de oogarts, dr. Paridaens, mag ik zelfs een jaar wegblijven. Aan hem heb ik zoveel te danken. Nog nooit heb ik een arts meegemaakt die zo betrokken is bij het welzijn van zijn patiënt. Hij heeft me enorm veel vertrouwen gegeven, daar ga ik absoluut mijn voordeel mee doen. Ik heb trouwens sowieso alleen maar lof voor de mensen die in het Oogziekenhuis werken. Ik ben daar fantastisch geholpen, vanaf het allereerste begin. Echt een goed geoliede machine!

Speciale dank

Inmiddels is het januari 2013. Ik denk nog vaak aan die roerige tijd vorig jaar. Maar ik ben vooral blij dat ik er nog ben! Ik leef nu veel bewuster, geniet veel meer van het moment. Er is een leven vóór en een leven ná een ingrijpende gebeurtenis zegt men wel eens. En inderdaad, dat is precies zoals ik het ook voel. Mijn speciale dank gaat uit naar dr. Paridaens van het Oogziekenhuis Rotterdam en mijn ‘lotgenoot’ Robin Keller, die al veel langer geleden te maken kreeg met oogmelanoom. Zonder hen had ik nu niet zo positief in mijn nieuwe leven gestaan.

januari 2013